Rasa powstała w połowie 19 wieku tzn. już około roku 1863 można było ją spotkać. Francuzi myśleli hodując angielskie barany, myśleli że jeśli mają one uszy skierowane otworami w kierunku głowy to rzadziej będą zapadały na świerzb uszny. Jak wiadomo higiena w tamtych czasach pozostawiała wiele do życzenia, wiec pomysł wydawał się rozsądny.
. Teoria ta nie do końca się sprawdziła, ale doprowadziła ona do wyhodowania nowej rasy która powstała ze skojarzeń Belgijskich Olbrzymów, Baranów Angielskich i królików Normandzkich. W 1860 roku w Niemczech ze sprowadzonych od francuzów baranów wyhodowano w połączeniu z bezrasowymi srokaczami (być może były to przodkowie srokaczy niemieckich) barany srokacze. Na przełomie 19 i 20 wieku barany były bardzo powszechnie hodowane w całej europie.

Co ciekawe Anglicy unosząc się patriotyzmem dopiero w 1938 sprowadzili tą rasę do Anglii. Ale dopiero w 1965 uznali ją i ujęli w swoim wzorcu ras. Kolejną ciekawostką jest to iż rodzą się one z uszami stojącymi, które opadają najczęściej między 1 a 2 tygodniem. Uszy u barana powinny (mierząc przez głowę) mieć między 38 a 45 cm przy czym optymalna długość to 40cm.
Ważna jest także korona wyraźnie zarysowana. Hodując srokacze pamiętajmy że najładniejszy rysunek uzyskujemy poprzez połączenie srokacza z baranem pełno barwnym tego samego koloru. Najlepiej by było aby ten pełnobarwny pochodził z miotu w którym jeden z rodziców był srokaczem. Warto zaznaczyć że w świecie występują we wszystkich barwach uznanych u innych ras królików za wyjątkiem ras srebrzystych i srokaczy z rysunkiem klasycznym.